In 2009 Muddy Award Winner voor beste hedendaagse Blues Act, in 2010 uitverkozen door de Cascade Blues Association als kandidaat voor de beste zelf geproduceerde cd….
Kevin Selfe & The Tornadoes’ Playing The Game kon al wat adelbrieven voorleggen voor hij in onze speler terechtkwam.
Onze verwachtingen waren dan ook redelijk hoog gespannen maar worden slechts ten dele ingelost.  Ik vreesde bij het eerste nummer "Just Like Pulling Teeth" geconfronteerd te worden met de zoveelste Stevie Ray Vaughan naäper doch dat bleek gelukkig ongegrond. 

Het album munt wel niet uit in variatie maar alleen al de track “Long Greasy Night” met een zo heerlijke slide maakt dat we naar deze release en zeker naar dit nummer nog regelmatig zullen teruggrijpen.  “Lay It On The Table” is nog zo een nummer dat meer dan onze goedkeuring heeft : een pompende baslijn als ondersteuning en een ronduit schitterende gitaarsolo, meer moet dat niet zijn.   De langgerokken slowblues van dienst “How Much Longer” kan ons bij momenten ook zeer boeien en tegen de op het ritme van  "Hootchie Cootchie Man" drijvende “The Way She Moves” zeggen we ook nog ja…En dan zijn we ver rond , de andere songs lijken we wat variaties op hetzelfde thema.  Selfe (die behoudens de gitaar ook nog de harmonicastrepen voor zijn rekening neemt) kan ons, met zijn wat te softe stem, vocaalgewijs maar moeilijk bij de les houden.

De man verdient zeker door u eens beluisterd te worden maar of deze release zijn grote doorbraak gaat worden betwijfelen wij.  Zijn schare fanatieke aanhangers groeit gestaag maar op dit moment blijven wij persoonlijk nog even van aan de zijlijn toekijken. (Luc Meert)